conscelero

conscelero
con-scĕlĕro, āvi, ātum, 1, v. a., to stain or pollute with guilt, to dishonor, disgrace by wicked conduct; as verb finit. (rare;

not in Cic.): domum,

Cat. 67, 24:

oculos videndo,

Ov. M. 7, 35:

aures paternas,

Liv. 40, 8, 19:

conscelerati contaminatique ab ludis,

id. 2, 37, 9.—Hence, conscĕlĕrātus, a, um, P. a., wicked, depraved (very freq., esp. in Cicero's orations):

pirata,

Cic. Verr. 2, 1, 35, § 90:

vultus,

id. Clu. 10, 29:

mens,

id. Cat. 2, 9, 19:

ea res... captisque magis mentibus quam consceleratis similis visa,

Liv. 8, 18, 11 Weissenb. ad loc.:

furor,

Cic. Sull. 10, 29:

impetus,

id. Cael. 6, 14:

voluntates,

id. Sull. 9, 28:

exsectio linguae,

id. Clu. 67, 191. — Sup.:

filii,

Cic. Rosc. Am. 24, 67:

bellum,

id. Cat. 3, 7, 16.— Subst.: conscĕlĕrātus, i, m., a wicked person, a villain:

in inpios et consceleratos poenae certissimae,

Cic. Pis. 20, 46:

cum tuā consceleratorum ac perditorum manu,

id. Dom. 3, 6.— Comp. and adv. not in use.

Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. . 2011.

Игры ⚽ Нужно решить контрольную?

Share the article and excerpts

Direct link
Do a right-click on the link above
and select “Copy Link”